บทที่ 426

คำพูดเหล่านั้นแขวนอยู่เหนือพวกเขาราวกับคมดาบที่ห้อยด้วยด้ายเพียงเส้นเดียว

ลมหายใจของเจเดนแหบพร่า ตื้นและขาดห้วง เหงื่อผุดพรายเหนือริมฝีปาก ปอยผมเส้นหนึ่งเปียกชื้นแนบแก้ม ทุกลมหายใจออกสั่นสะท้าน ราวกับอากาศที่ผ่านเข้าออกก็สร้างความเจ็บปวด

มือของอลาริยังคงประคองใบหน้าของเขาอยู่ เขาบังคับตัวเองให้สูดหา...